O Happy Days

Een goddelijke komedie over geloven tegen beter weten in.

Er zal iets gebeuren…
Er zal iemand opstaan en er komt bevrijding…
De nieuwe tijd is heel dichtbij…

Een groep jonge mensen heeft zich verenigd.
Als een heuse reli-popgroep scharen ze zich rond de piano om te zingen over wat zij geloven. Sterker nog: over wat ze zeker weten.

Als een van de leden een nieuwe jongen in de community introduceert ontstaat er wantrouwen: waarom is Kevin zo dol op Stefan? Wat hebben zij met elkaar? Er zijn toch dingen die in onze gemeenschap niet kunnen?

Religieuze beleving is terug van nooit weggeweest. Geloven is voor veel mensen aantrekkelijk omdat het leven er overzichtelijk door wordt en betekenis krijgt. Maar waar geloofd wordt is ook altijd sprake van taboes, van wat niet moet en wat niet mag.

’Oh Happy Days’ laat zowel de vrijheid als de benauwenis zien van een gedeelde overtuiging.

Regie: Roy Peters | Tekst: Rob de Graaf | Spel: Kevin Klein, Pien Trieling, Stefan Cappiello, Iris Vlutters, Abel de Vries | Muziek: Rutger de Bekker | Kostuums: Marrit van der Burgt | Licht en techniek: Coen Jongsma | Grafisch ontwerp: Peter te Bos | Campagnefoto: Bas de Brouwer | Publiciteit: Ineke Beemsterboer | Zakelijke leiding: Jasper Hupkens

Over De Gemeenschap

Theatergezelschap De Gemeenschap is opgericht door Roy Peters. Hij initieert en regisseert de voorstellingen en soms speelt hij daar zelf ook in mee. Rob de Graaf is de vaste schrijver.

De Gemeenschap is gegrondvest in de mime (ruimte, lichaam, tijd, beweging) en voegt daar de gesproken taal als een bepalend element aan toe.

De Gemeenschap maakt theater dat fysiek, verhalend en vormbewust is. Het lichaam is altijd het uitgangspunt: het lichaam dat beweegt of stilstaat, het lichaam dat spreekt of zwijgt, het lichaam dat de ruimte domineert of dat zich voegt in een collectief gedragspatroon.

In de voorstellingen van De Gemeenschap gaat het bijna altijd over de drang om iets te doen, iets te maken, iets te ondernemen – en over de vele manieren waarop het menselijk onvermogen dat streven in de weg zit. Ambitie wordt deceptie, handelen wordt afwachten, praten loopt vast in bedremmeld zwijgen. In de stukken van De Gemeenschap worden verhalen verteld – maar het zijn altijd gemankeerde, vervormde verhalen. Verhalen die, hoe woordrijk ze ook zijn, toch onvoltooid blijven.

Dat alles altijd ánders kan is een gedachte die steeds weer terugkomt – of het nu gaat om het anders kijken naar gekende theatervormen of om het tot uitdrukking brengen van een andere, van de meerderheid afwijkende levenshouding. De Gemeenschap staat voor ‘queer’.

Het theater van De Gemeenschap kijkt met een kritische en verwonderde blik naar de werkelijkheid en plaatst daar kanttekeningen bij – commentaar dat bijtend of schurend kan zijn, maar dat toch ook altijd een vrolijke en goedgemutste kwaliteit heeft.

www.degemeenschap.nu